Hoe heb je de weg gevonden naar ’t Weyerke?
Ik werk als borstverpleegkundige in het Jessa ziekenhuis, ik ben het dus gewend mij te engageren in de sociale sector, dat is mijn ding en het geeft me voldoening.
Door het overlijden van mijn echtgenoot Stefan in 2020 sloeg een verpletterend verdriet toe. Ik werd geconfronteerd met een onnoemelijke leegte waar ik totaal geen blijf mee wist. Daar kwam bij dat ik nog maar beperkt mocht blijven werken. Ik wist echt niet hoe ik al die tijd die nu voor me lag, kon invullen op een zinvolle manier die bij me paste. Ik rouwde om het verlies van mijn man maar realiseerde me ook dat één van de dingen die mijn verwerkingsproces extra bemoeilijkte, was, dat ik niet meer kon zorgen voor iemand. Ik was dan ook plots mijn gezinnetje kwijt; onze dochter Céline was vlak vóór mijn man ziek werd, uitgevlogen, wat geheel normaal is, zij had er tenslotte de leeftijd voor. Maar nu was ik ineens alleen, al zie ik onze dochter wel nog vaak. Ik had ook nog wel mijn ouders maar gelukkig zijn zij niet zorgbehoevend.
Ik reflecteerde bij mijzelf over wat ik nodig had, wat me weer meer zingeving zou kunnen brengen. Vandaar dat ik begon te zoeken naar een soort invulling waarin ik liefde-geven en zorgen-voor kwijt kon. Van daaruit dacht ik plots aan ‘t Weyerke. Dit ligt op fietsafstand van mijn woonplaats, dus was ik op de hoogte van hun bestaan. Ook ons buurmeisje heeft er, tot aan haar overlijden, graag verbleven.
Ik nam dus in volle coronatijd contact op met de verantwoordelijke persoon van de vrijwilligers maar moest uiteraard wachten tot de meest acute fase voorbij was. Daarna werd ik uitgenodigd voor een verkennend gesprek zodat men een inschatting kon maken van welke bewoner aan mij toegewezen zou kunnen worden. En zo kwam mijn eerste kennismaking met Claudia; een lieve en vrolijke jongedame die heel toegankelijk is en graag toelaat dat ik wekelijks bij haar langs kom. Onze klik was er onmiddellijk. Dankjewel hiervoor, Heidi, vrijwilligerscoördinator in 't Weyerke!

Welke vrijwilligerstaken heb je?
Elke maandag mag ik Claudia komen opzoeken in Huize Lindeman. Omdat er op maandag een banaan bij haar ontbijt hoort weet ze dat ik even later ga arriveren, zo legt zij verbanden. Ze ziet me meestal al door het grote raam aankomen waarna ik haar direct zie opwippen en ze dolenthousiast naar de deur komt om me te verwelkomen. Dan begint het genieten, al weet ik niet wie om ter meest.   
Claudia houdt, vanuit haar eigenheid, van structuur en voorspelbaarheid. Daarom starten we met ons tweetjes steevast met ons wekelijkse koffietje mèt een koekje, want dat hoort erbij, en dat wéét ze. Ze geniet dan onverminderd van mijn exclusieve aandacht. Daarna gaan we naar de dieren die ’t Weyerke rijk is, kijken want daar houdt ze van. En dan is het tijd om de post op te halen, daar houdt ze me aan, alles telkens in die specifieke volgorde. Wanneer het weer het toelaat maken we op haar verzoek ook nog een ommetje met de rolstoel. Tijdens die wandelingen word ik vaak getrakteerd op een impulsieve lachbui van Claudia die dan op haar beurt aanstekelijk werkt. Ook vertelt ze spontaan wat er de afgelopen week indruk op haar heeft gemaakt, maar ook liedjes zingen onderweg is één van de dingen waar ze merkbaar van geniet, ongeacht mijn vocale kwaliteiten!
Tijdens onze wekelijkse uitjes komen we vaak wandelaars tegen, bewoners of personeelsleden van andere leefgroepen. Het viel me vanaf het begin op dat Claudia iedereen met naam kent en zelf ook persoonlijk begroet wordt. Zalig te zien hoe populair zij is. Maar ook buren van ’t Weyerke zijn haar kennelijk niet vreemd.  Wanneer zij hun hond uitlaten houden ze even halt om Claudia de kans te geven hun hond te aaien, want ze geeft duidelijk en al van ver aan dat ze een hondenliefhebber is. Zij hebben er dan ook duidelijk plezier in haar hiervan te zien genieten.
Wanneer ik haar tenslotte terugbreng naar Huize Lindeman zijn er voor haar even genoeg prikkels geweest en komt ze graag tot rust d.m.v. haar mozaïekparels en de vertrouwde muziek die ze via een hoofdtelefoon beluistert.
Vaak vragen andere bewoners dan ook om een wandelingetje met hen te maken, zo blijft de aandacht toch wat verdeeld.

Kan je een moment van voldoening beschrijven?
Eén enkel moment van voldoening beschrijven vind ik moeilijk. Die héle maandagvoormiddagbeleving geeft mij energie en genoegen als ik zie dat ik het verschil kan maken voor Claudia aan de hand van kleine eenvoudige dingen. Ze is toch zo vlug blij, wat kan ik daarom veel van haar leren.
Zo ging ik onlangs samen met haar naar de kerstmarkt op het domein. Claudia genoot zienderogen van deze uitspatting. Ze praat nu nog steeds van de warme chocomelk waar ze toen zo van genoot.
Onlangs gingen we met verschillende leefgroepen samen luisteren naar het Nieuwjaars-klarinettenconcert in de kerk. Vlak voor het vertrek kwamen we allemaal even samen om de verplaatsing met de rolstoelen op een veilige manier te organiseren. Tijdens deze wachttijd keek Claudia me even aan, glimlachte spontaan naar mij, gaf me een kusje en streelde mijn arm. Dit was haar manier om me te laten weten dat ze blij was dat we dit samen zouden doen. Dìt zijn de momenten waar ik van smelt, zò deugddoend!
Binnenkort is Claudia jarig, ik kan nu al niet wachten om haar te feliciteren met een bijhorend geschenkje. Als ik dan getuige mag zijn van hoe ze daar in opgaat… dat zijn de topmomenten!

Hoe voel je dat je deel uitmaakt van het team?
Het hele professionele team van Huize Lindeman bestaat stuk voor stuk uit warme, lieve en erg  betrokken mensen die zich dagelijks vol overgave inzetten voor elke individuele bewoner waarvoor mijn oprechte appreciatie.
Indien er een uitstapje met de leefgroep gepland wordt vragen ze me vaak om mee te gaan om een handje toe te steken. Dit geeft me een uitgesproken blijk van vertrouwen.
Vorige zomer organiseerde het team een barbecue voor hun bewoners waaraan ook ik mocht deelnemen. Ik hoorde erbij, dat waardeer ik bijzonder.
Daarnaast is hen geen enkele moeite teveel om mij te informeren over de betreffende achtergrondproblematiek van de bewoners. Dit helpt mij beduidend om bepaalde gedragingen beter te kunnen kaderen. Dit vind ik zo waardevol want zo kan ik me beter inleven in de specifieke leefwereld van elke bewoner. Maar ik merk gewoon aan alles dat ze blij zijn dat ik tijd doorbreng met Claudia en dat zij hiervan geniet.
Dankjewel, team Huize Lindeman!

Wat zou je zeggen tegen iemand die nog een beetje twijfelt om vrijwilliger te worden?
Ik zou deze keuze van vrijwilligerswerk aan niemand willen opdringen. Ik denk dat de beslissing om in ‘t Weyerke vrijwilligerswerk te doen geheel vanuit een eigen overtuiging moet komen. Je moet er zelf 100% achter staan en kunnen genieten van wat je er elke keer opnieuw geeft en beleeft. Ik kan enkel maar vertellen hoeveel voldoening het mij biedt. Maar mocht je toch twijfelen zou ik zeggen, ga er eens langs en ondervind zelf hoe het eraan toe gaat. Dàt overtuigt.

Als je het vrijwilliger zijn in één woord moet omschrijven, welk woord zou dat dan zijn?
Dit in één woord omschrijven lijkt me moeilijk, sta me toe te zeggen: onvoorwaardelijke liefde, in zijn zuiverste vorm!  
Dankjewel, lieve Claudia!