Hubert, Kenzo & Wesley
Dienstencentrum 't Weyerke - Hubert, Kenzo & Wesley

Dag Hubert, kan je ons vertellen waarom je vrijwilliger geworden bent in ’t Weyerke?
Hubert: “Ik ben eigenlijk al op mijn 16de begonnen met vrijwilligerswerk en het is altijd een deel van mijn leven geweest. Als jongeling in de tennisclub, later in het lokale wijkcomité, de gemeentelijke cultuurraad, bij het Afro-Latino wereldmuziekfestival. Toen ik in Leopoldsburg gekazerneerd was, kwam ik in contact met ’t Brugske, een dagcentrum voor mensen met een mentale beperking. Ik kon één van de bewoners binnen onze eenheid één dag per week kleine administratieve taken laten uitvoeren. De jonge man leerde heel wat bij en werd een vriend waar ik na mijn pensioen nog sporadisch contact mee heb. We kregen zelfs de diversiteitsprijs binnen Defensie voor dat project.
Ik ben lid van de Limburgse Reddings- en Therapiehonden waar mijn hond Kenzo een opleiding tot reddingshond volgt. Ik zag dat de vereniging ook therapiebezoeken deed. Ik ben toen met Kenzo in het wzc Dorpvelt en ‘t Weyerke als vrijwilliger gestart.
Ik heb mijn leven lang al mensen willen helpen; dat is gewoon mijn ingesteldheid. Misschien een gevolg van in mijn jeugd bij de Scouts te zijn geweest? ‘Iedere dag een goede daad’, he.”  

Wat doe je als vrijwilliger?
Hubert: “Ik kom tweewekelijks met een ploeg vrijwilligers van de Limburgse Reddings- en Therapiehonden naar ’t Weyerke om met een aantal zorggebruikers een wandeling te maken in het bos. Wesley en Osman zijn vaste waarden die met mij en mijn hond, Kenzo, optrekken. Kenzo is nogal een ‘trekker’ en het zijn dan ook de motorisch meer sterke bewoners die met hem wandelen. Ze kunnen de leiband houden of met een bal gooien."
Wesley: “Ik vind het fijn dat we regelmatig met de honden kunnen gaan wandelen. Kenzo vind ik een fijne hond. Ik krijg snoepjes die ik aan Kenzo mag geven als hij braaf is. Met hem wandelen is fijn, maar knuffelen is nog plezanter.”
Hubert: “Na de wandeling gaan we in groepjes op bezoek in de huisjes. Daar wordt vooral veel met de honden geknuffeld. Gezien Kenzo niet zo’n knuffelbeer is, mogen de bewoners hem kunstjes laten doen in ruil voor hondensnoepjes. Pootje geven, zitten, liggen,…Tegen 12u sluiten de vrijwilligers en de honden samen in de Schaft. Als coördinator voor de therapiebezoeken in ’t Weyerke overleg ik ook regelmatig met Kathleen en Anouschka.”

Wat probeer je met je vrijwilligerswerk te bereiken?
Hubert: “Ik kan zelf wel genieten van het sociaal contact met de bewoners en ook voor Kenzo is het goed om die sociale contacten te hebben. Zien hoe blij we de mensen kunnen maken, eigenlijk door gewoon aanwezig te zijn, geeft een grote voldoening. We zien trouwens regelmatig dat bewoners openbloeien naar de honden toe. Onlangs hebben we nog meegemaakt dat iemand die zich jaren afzijdig had gehouden van de honden, er eentje begon te aaien...!”
Wesley: “De honden en hun baasjes zijn gewoon geweldig!”

Hubert, kan je er je vinger op leggen waarom vrijwilligerswerk belangrijk is voor jou?
Hubert: “Ik maak de tijd om dit te doen, omdat ik het wil en omdat ik het kan. Ik vind het maatschappelijk relevant én belangrijk dat iedereen wat meer voor zijn medemens doet. Ik wil zeker niet voor iedereen op aarde iets betekenen, maar op een aantal plaatsen een steen verleggen, een steen die maakt dat anderen er gelukkig en beter van worden, dat geeft een genoegdoening die niet opweegt tegen wat centen krijgen. Uiteraard loop je in een woonzorgcentrum wel eens een ‘grumpy old man’ tegen het lijf die verstaanbaar sakkert ‘wat zitten ze hier met honden in ons huis!’. En enkele bewoners van ‘t Weyerke hebben ook een natuurlijke schrik of aversie van honden. Maar als je ziet hoeveel vreugde de honden bij onze doelgroep brengen, en als we iemand – zonder dwang – kunnen ‘bekeren’, dan geeft het ons, maar ook het begeleidend personeel, zichtbaar een goed gevoel!”

Waarom zou jij mensen aanmoedigen om vrijwilliger te worden?
Hubert: “De dag van vandaag zijn er heel wat mensen die zeggen dat geen tijd hebben omdat ze centen moeten verdienen. Misschien zit de waardering daar vooral in het geld. Maar als vrijwilliger in ’t Weyerke, krijg je met een ‘instant-overschrijving’ een brede glimlach, kus, knuffel of bedankje, en die zijn écht gemeend!

7 maart 2024
Getuigenissen van onze vrijwilligers
Wil je meer informatie?
Inge De Geyter - directeur communicatie