Hoe lang werk je al in ‘t Weyerke?
Pieter: “Ondertussen werk ik al 16 jaar in ’t Weyerke. Ik solliciteerde in de tijd dat je 150 brieven moest sturen waar dan meestal niet eens een antwoord op kwam. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek in ’t Weyerke om toegevoegd te worden aan de wervingsreserve. Ik herinner me dat er inhoudelijk eigenlijk niet zo heel veel gevraagd werd, dat is vandaag wel anders, hè. En hoewel ik dacht dat ik op de wervingsreserve zou komen, kon ik wegens omstandigheden een week later toch al beginnen in Huize Boekt. Daar heb ik echt mooie jaren gehad. Ik heb er zoveel geleerd: het geluk in de kleine dingen zien bijvoorbeeld. Het feit dat je iemand overgelukkig kon maken gewoon door de juiste rammelaar te geven op het juiste moment. Dat raakte mij wel als jonge gast. Ik werkte heel graag met de mensen en ook het verzorgende schrok me niet af. Er waren zoveel dingen waarvan ik voelde dat ze bij mij pasten. Ik weet niet… dat zat in mij: contact maken op een heel laagdrempelige manier, mij inleven in de leefwereld van de bewoners, nabijheid en warmte geven.
Kris, mijn teamcoach van toen, gaf me de boodschap dat ik mijn job heel goed deed maar dat ik wel nog wat moest openbloeien. Ik had een proefcontract van 6 maanden en wist dus dat ik hier iets aan moest doen, wilde ik in ’t Weyerke en Huize Boekt kunnen blijven. Mensen die mij niet gekend hebben in die periode, geloven het vandaag misschien niet (lacht) maar op vergaderingen was ik eigenlijk best wel verlegen, stil en teruggetrokken.
Ik heb die knop kunnen omdraaien dankzij de zorggebruikers. Ik merkte dat ze het fijn vonden als ik er was, dat ik hen blij kon maken en dat ze mij vertrouwden. Op een dag dacht ik: “Goh, als zij zo in mij vertrouwen dan kan ik dat zelf misschien ook wel meer beginnen doen.” Ze hebben mij echt geholpen om te groeien en ik pluk er tot vandaag de vruchten van.
Als je in de zorg wilt werken, moet je focus op de zorggebruiker liggen. Niet op jezelf of -nog erger- op je gsm. In de zorg werken… dat doe je met je hart. En dat heb ik geleerd in Huize Boekt.   
Vandaag probeer ik daar als teamcoach ook op in te spelen want het is de basis van alles. Het zit soms in kleine dingen, hè. Je moet jezelf soms wel eens doelstellingen durven opleggen die misschien moeilijk haalbaar zijn. Zo wilden we in Huize Boekt bijvoorbeeld elke dag minstens één keer met iedereen buiten geweest zijn. Dat lukte zelden maar omdat het een uitgesproken doel was, gebruikten we élk moment om het waar te maken en bleven we alert.

Om heel eerlijk te zijn had ik nooit gedacht dat ik ooit zou weggaan in Huize Boekt. Maar kijk… in 2014 spraken een paar collega’s mij op het personeelsfeest aan omdat ze vonden dat een job in Hof van Loon -dat toen net open was- echt iets voor mij zou zijn. Zelf twijfelde ik daar toen wel aan want werken met mensen met NAH is echt totaal anders. Ik vroeg me af of ik op dezelfde manier contact zou kunnen leggen bij mensen die ooit een ander soort leven hadden gekend. Maar ik heb de stap toen uiteindelijk toch gezet, de laatste drie jaar zelfs als teamcoach.”

Welke sfeer hangt in Hof van Loon?
Pieter: “Als je binnenkomt in Hof van Loon word je waarschijnlijk meteen aangesproken door één van de zorggebruikers. Die interesse zorgt er wel voor dat je de warmte meteen voelt. Soms zitten er mensen in de gemeenschappelijke ruimte maar over het algemeen leven de zorggebruikers op hun studio. Dat is een heel ander gegeven, hè. Je bent hier ook zeker geen ‘opvoeder’ maar eerder een begeleider.”

Kan je iets meer vertellen over de vacature?
Pieter: “Nu onze collega op pensioen gaat, moeten we op zoek naar een nieuw teamlid. In Hof van Loon is het belangrijk dat je een onvoorwaardelijke relatie kan opbouwen met de bewoners. Mensen moeten bij jou terecht kunnen. De zorgvragen zijn heel specifiek en soms moeilijk te beantwoorden. Je moet dus stevig in je schoenen staan en vlot kunnen schakelen. De mensen die hier wonen kampen zelf met verlies. En ook voor de families staat de wereld stil. Pas als het leven van hun familielid terug een weg heeft gemaakt, begint alles weer te bollen. Wij spelen hier een belangrijke rol in.“  

Wat voor iemand zie jij passen voor deze vacature?
Pieter: “Iemand die er staat en die verantwoordelijkheid opneemt. Weet je, je kan niet alles kunnen als je ergens begint te werken en da’s ook niet erg. Maar je kan veel leren en daar ben je wel mee verantwoordelijk voor. Je moet hier bereid zijn om te zoeken want er zijn niet altijd pasklare antwoorden. Daar moet je mee om kunnen. We zoeken iemand met een hart voor de zorg, iemand die empathisch en warm is. In teamverband kunnen werken is ook heel belangrijk, want alleen kom je nergens, we moeten het samen doen. Je moet ook als team achter een beslissing kunnen staan.
Het team dat we nu hebben is heel compatibel. Nu de collega met de meeste ervaring op pensioen gaat, zijn we best wel een jong team. Maar ik ben er zeker van dat we genoeg geleerd hebben dat we kunnen doorgeven. Als we ons er allemaal bewust van zijn dat het van ons afhangt, dan komen we er wel. We zijn een groot gezin en ’t Weyerke is een grote familie. Als wij wegvallen, wie gaat het dan doen? Als we het samen doen, engagement tonen en verantwoordelijkheid opnemen dan komen we er wel.”

Wat is volgens jou de grootste uitdaging in deze job?
Pieter: “Nabijheid geven zonder dat je knuffelt. De bewoners hebben een partner of zijn volwassen.  Het is een heel andere manier van zorg geven dan aan mensen met een aangeboren beperking. Je moet jezelf kwetsbaar opstellen en toch niet de beste vriend worden want je moet ook het pedagogisch kader kunnen geven. Je moet een balans kunnen vinden tussen al die dingen. Eigenlijk komt het erop neer dat je 13 verschillende begeleidingsstijlen in je moet hebben waartussen je vlot kan schakelen. Dat bouw je stilaan op naarmate je de mensen beter leert kennen, hè. Maar het allerbelangrijkste is dat het écht is want als het dat niet is, val je hier meteen door de mand.”