Dag Kristel, kan je jezelf even voorstellen?
Kristel: “Ik ben Kristel, een alleenstaande vrouw van 57 jaar. Ik ben 27 jaar getrouwd geweest en ben moeder van vijf kinderen, waarvan Jordy de jongste is. Hij is een jongeman van bijna 30 jaar met het syndroom van down.”

Hoe zijn jullie in ’t Weyerke terecht gekomen?
Kristel: “Door de corona quarantaine raakte Jordy in een depressie. Het ging van stoppen met praten tot heeeeeeeel traag worden, van in zijn bed plassen tot de nacht voor de dag nemen,... Hij moest enkele onderzoeken laten doen in het ziekenhuis en is daar uiteindelijk vier weken moeten blijven. Hij lag op geriatrie en zei geen woord. Ik mocht telkens maar een uurtje op bezoek komen. Er zijn toen mensen van de Witte Mol bij hem geweest en zij hebben een plekje voor hem gezocht zodat ik terug wat op adem kon komen. Zo zijn wij in ’t Weyerke beland. Eerst mocht Jordy enkele weken in kortverblijf De Haven verblijven en in afwachting van een vaste plaats in ’t Weyerke was hij in leefgroep De Schakel.”

Jordy woont ondertussen in Huize Viversel. Heeft hij daar zijn plekje gevonden?
Kristel: “Eind september woont Jordy twee jaar in Huize Viversel. Hij is nog niet de oude, maar hij heeft al een hele vooruitgang gemaakt. Thuis plaste hij in bed, wou niet meer praten en ook stappen deed hij niet meer, zijn hygiëne was 0,0. Maar nu plast hij in een toiletstoel, heeft hij een rollator gekregen van zijn bomma en maakt dagelijks een flinke wandeling. Ik ben SUPER TROTS op hem! Sinds kort gaat hij ook al eens in de leefruimte zitten bij de andere bewoners. Ik kan het maar niet geloven. Fier, fier, fier dat ik ben! Nochtans was ik in het begin absoluut niet blij met hun werking. Ik vond dat ze Jordy zijn gangetje maar lieten gaan. Als uitleg kreeg ik te horen dat hij hun eerst moest leren kennen en vertrouwen. En ja, nu moet ik toegeven dat ik fout was. Ik wou het allemaal veel te snel laten gaan en dat zou meer kwaad dan goed gedaan hebben. Nu weet hij wat van hem verwacht wordt en andersom.”

Wat betekent ’t Weyerke voor jou?
Kristel: “ik ben blij dat er zulke organisaties bestaan, want alleen had ik het niet veel langer aangekund en waren er ongelukken gebeurd. Het is erg dat ik dat zo moet zeggen, maar het was echt niet meer haalbaar voor mij. Voor veel mensen geeft het kortverblijf al heel wat ademruimte, denk ik. Het is ook al een stap dichter naar waar ze uiteindelijk heen moeten als wij er niet meer zijn. Ik had altijd gezegd dat Jordy bij mij zou blijven zolang ik er nog ben, maar daar heeft het lot anders over beslist. Ik heb het er soms nog moeilijk mee omdat ik vind dat ik gefaald heb, al zegt iedereen dat dat absoluut niet waar is. Ik weet nu dat de bewoners in een voorziening ook gelukkig zijn.”

Hoe ervaar je de samenwerking met het team van Huize Viversel?
Kristel: “De samenwerking loopt volgens mij best wel goed. ik ga minstens twee keer per week een paar uur bij Jordy langs. De begeleiders leren heel veel van ons samen. Jordy praat niet maar gebruikt wel een beetje smog gebaren en dan ben ik zijn tolk om het te vertalen (lacht). Hoewel ik ook niet elk teken dat hij maakt kan uitleggen, spijtig genoeg. Maar toch, hoe meer ze ons samen zien doen, hoe beter zij Jordy verstaan. Dat is heel fijn is voor mij, maar zeker ook voor hem.”

In ’t Weyerke krijgt elke zorggebruiker een zorgcoach. Hoe is dat voor jou?
Kristel: “Ik heb echt heel veel aan de zorgcoach van Jordy. Ze helpt met papierwerk en is ook een luisterend oor voor mij. Ze heeft me in het verleden ook allerlei tips gegeven om het allemaal toch iets dragelijker te maken. ELS IS TOP!”

Waarom zou je andere mensen aanraden om naar ’t Weyerke te komen als ze op zoek zijn naar zorg?
Kristel: “Mensen doen natuurlijk wat ze willen, maar ik zou zeggen: voel je niet te mooi om hulp te vragen. De begeleiders doen hun werk en hebben veel geduld. Ze willen alleen maar het beste voor ons gezinslid. Ze zijn naar school geweest om deze job te mogen uitoefenen, wij hebben zomaar een kind met een beperking gekregen. We doen als ouder ons best om alles zo perfect mogelijk te doen, maar we zijn en blijven mensen, hè. Er zijn heel wat begeleiders per huis en iedereen is anders. De ene gaat graag wandelen, de andere zingt graag, nog anderen hebben groene vingers.... voor elk wat wils.”

Zijn er nog andere dingen die je graag wilt vertellen?
Kristel: “Als laatste zou ik willen zeggen dat de mensen op tijd een budget moeten aanvragen. Ik had dat niet gedaan en heb het in spoed aangevraagd maar moest toch nog 2 jaar wachten op een goedkeuring. Hetzelfde geldt voor mantelzorg. Ik heb nooit geweten dat een ouder dat voor zijn bloedeigen kind kon aanvragen.”

Dankjewel om jouw verhaal te delen, Kristel. Ik denk dat het voor heel wat mantelzorgers heel herkenbaar is.  

Nieuwsgierig naar het verhaal van het team van Huize Viversel?
Lees het op deze website https://ap.lc/LgcNi