Onlangs gingen er sollicitatiegesprekken door in De Heg, één van de buitenhuizen van ’t Weyerke. Paul, bewoner van De Heg, gaf het beste van zichzelf tijdens de gesprekken. Karin, Els en Paul vertellen hoe dat in zijn werk ging.

Hoe ontstond het idee om Paul te betrekken bij de sollicitatiegesprekken?

Paul, zorggebruiker van De Heg: “Ik had dat gevraagd.”

Karin, teamcoach van De Heg: “Klopt. Eigenlijk was het allemaal een beetje toevallig. Door het personeelstekort stond ik de dag van de gesprekken zelf in voor de dagopvang. We konden dan ook niet anders dan de gesprekken te laten doorgaan in De Heg. Toen we aan Marco, Paul en Stefan lieten weten dat er mensen zouden langskomen voor een gesprek, vroeg Paul of hij erbij mocht zijn. Dat vonden we meteen een leuk idee.”

En hoe ging het dan concreet in zijn werk?

Els Zwakhoven, zorgondersteuner: “Ik was eigenlijk heel blij dat Paul zelf met het voorstel kwam want ik voelde wel dat hij heel nieuwsgierig was. We hebben een beetje afgetast wat mogelijk was voor hem en zijn daar op verder gegaan.”

Paul (lacht): “Ik ben Paul.”

Els: “Klopt. Paul stelde zichzelf voor en liet de mensen dan binnen. Hij liep spontaan binnen en buiten bij de gesprekken. Tijdens het tweede gesprek stelde hij ook zelf een vraag.”

Paul: “Om naar de voetbal te gaan.”

Ik kan me voorstellen dat het een meerwaarde is om op deze manier te kunnen werken?

Karin: “Ik denk dat het voor iedereen een meerwaarde was. We merkten heel duidelijk dat Paul het fijn vond om op deze manier van betekenis te zijn. Hij mocht het ook helemaal op zijn manier doen want als het nodig was, namen wij weer over. We hebben hem nadien ook gevraagd wat hij van de kandidaten vond, en ook hij had zijn mening. Ja, en dan de fierheid en het genot om aan iedereen te kunnen vertellen dat hij dit mee gedaan had. Dat gevoel van eigenwaarde, daar gaat het om, hè.”

Els: “De dag erna stond hij mij al op te wachten om het erover te hebben. We hebben door deze stap echt een nieuw talent bij hem ontdekt.”

Ik moet bij dit verhaal spontaan denken aan de pijler ‘gelijkwaardigheid’ uit het pedagogisch kader. Op welke manier zetten jullie nog in op gelijkwaardigheid in jullie werking?

Karin: “In onze begeleidingsstijl staat een goede relatie met de mensen die hier wonen centraal. We proberen continu in te spelen op de wensen en de behoeftes die ze zelf aangeven. Die zijn voor iedereen verschillend en daar hebben we respect voor. We vertrekken vanuit de basishouding “het is hun leven”. Wij zijn er om hen te ondersteunen in de dingen die moeilijker zijn voor hen. Maar er zijn heel wat dingen die ze wel zelf kunnen, en zelf willen bepalen of mee willen beleven. Dat proberen we mee te realiseren.”

Overwegen jullie om dit in de toekomst nog te doen?
Els: “Je krijgt heel snel veel info over de kandidaten. Sommigen legden meteen contact voor anderen was dat moeilijker. Het is iets waar we wel mee verder kunnen, denk ik. Je zet op deze manier toch een soort stempel, hè. Zo van: hier staan we voor. Dat is een belangrijke boodschap.”

Karin: “Aanvankelijk voelde het voor mij wat ongemakkelijk om de sollicitaties in de setting te moeten doen want het vraagt toch wel een ander soort focus. Maar als ik nu zie welke voordelen dit met zich meegebracht heeft, zou ik het in de toekomst zeker nog zo doen. Mensen weten op deze manier ook meteen voor welke setting ze solliciteren, hè. En ze zien heel concreet wat onze visie is en hoe we met de bewoners omgaan.”

Paul: “Ik wil dat nog doen.”  

 Els: “Ergens is het een idee dat al een hele tijd ergens in het achterhoofd zit. Want ja, we zijn per slot van rekening op zoek naar iemand om de zorggebruikers te ondersteunen. Het klopt dan ook wel dat zij er zelf deel van uitmaken.”