Dag Lene, fijn dat we jou mogen interviewen. Je hebt in de zomer als jobstudent in ’t Weyerke gewerkt. Hoe ben je hier terechtgekomen?  
Via een medewerker die in ’t Weyerke werkte, stelde ik me kandidaat als jobstudent. Ik was toen zorgkundige plus en studeer momenteel nog verpleegkunde. Ik heb tijdens mijn opleiding vooral ervaring opgedaan in de ouderenzorg en in ziekenhuizen. Ik had zelf nog weinig tot geen ervaring met mensen met een beperking maar was wel heel blij dat ik hier kon beginnen. Het is toch ook wel een doelgroep waarbij je best het totaalplaatje bekijkt en dat vind ik wel boeiend. In juli heb ik een maand gewerkt in Huize Heusden als jobstudent.

Hoe ben je ontvangen in onze organisatie?
De mensen van de personeelsdienst hebben me via mail gecontacteerd om te laten weten dat ik mijn contract mocht komen ondertekenen. Toen ik langsgekomen ben, hebben ze het arbeidsreglement grondig overlopen en kon ik ook zien wat het loon exact was. Ik vond het wel fijn dat ik hen altijd mocht contacteren als ik vragen had. Ik was hier nog nooit geweest maar voelde me echt wel goed opgevangen. Iedereen was heel vriendelijk en gastvrij.
Ook in Huize Heusden namen ze mij warm onder hun vleugels. Ik stond een vroege en een late extra en werd dan op sleeptouw genomen door Mirella, de teamcoach van Huize Heusden. Dat was fijn want doordat ze zoveel dingen met me doorgenomen heeft, voelde ik me toch wel zekerder in de job die ik moest gaan doen. Ik kon ook altijd bij haar terecht als ik met een vraag of iets anders zat. Niet alleen bij Mirella trouwens. Ook mijn andere collega’s stonden altijd voor mij klaar en dat was wel een fijn gevoel.

Op welke momenten heb je je door je collega’s extra ondersteund geweten?
Goh, eigenlijk altijd wel. Maar toen ik geconfronteerd werd met een situatie waar toch wel wat agressie aan te pas kwam, waren ze er misschien nog wel meer dan anders. Ik ben toen echt goed ondersteund. Ze vertelden me toen dat er in ’t Weyerke ook een mogelijkheid was om extra ondersteuning te krijgen van het A-team maar voor mij was dat niet nodig omdat de ‘eerste zorgen’ zo goed geweest waren. Het feit dat die ervaring mij zeker ook niet afschrikt om in de toekomst nog terug te willen werken in Huize Heusden, zegt eigenlijk genoeg, hè.

Het is inderdaad wel duidelijk dat je in Huize Heusden je plekje wel gevonden hebt. Waar ligt dat aan, denk jij?
Er is veel variatie in deze leefgroep. Er zijn soms plaatsen waar de zorggebruikers veel op elkaar lijken qua zorgvraag maar in Huize Heusden is dat net niet zo. Er zijn mensen waar je meteen een toffe band mee had, anderen hadden iets meer tijd nodig en moesten mij echt wel wat beter leren kennen vooraleer ze me echt vertrouwden. Dat vond ik wel een mooie uitdaging. En als je dan op een bepaald moment voelt dat het vertrouwen er is dan doet dat wel iets met een mens. Wat ook fijn is in Huize Heusden dat is dat er zowel mensen wonen die in een rolstoel zitten maar dat er ook nog stappers zijn. Ze helpen mekaar graag en goed en je ziet dat ze daar zelf ook van genieten. En eigenlijk zorgden ze zelfs ook voor mij. Als ik zelf eens een mindere dag had dan voelden ze dat meteen aan. Ze kwamen me dan extra veel knuffelen. Echt zo lief.
Ik ben tijdens mijn vakantiejob echt altijd met veel plezier naar hier gekomen. En aan het einde van de dag had ik ook altijd een goed gevoel want als ik een lach op het gezicht van de zorggebruikers had kunnen toveren, was mijn dag geslaagd.  

Wat waren de topmomenten voor jou?
Voor mij springt de barbecue aan het begin van de vakantieperiode er echt bovenuit. Ik was zo blij dat ik die dag moest werken. Iedereen was daar zo van aan het genieten. Er was zoveel plezier en vreugde, dat spatte er echt vanaf! En het was ook echt één Weyerke en dat vond ik wel bijzonder om te mogen ervaren. Ik vond dat echt wauw! Ook het feit dat zorggebruikers die op het terrein toch wel wat verder van mekaar af wonen toch duidelijk een goede connectie hadden was mooi om te zien.

Je bent duidelijk voor de zorg gemaakt, Lene!
Ik voel me ook echt wel als een vis in het water op plaatsen waar vertrokken wordt vanuit een totaalbeeld. Dat is zeker niet overal zo en er zijn eigenlijk ook best wel wat mensen van mijn leeftijd die een ander vertrekpunt hebben. Dat vind ik soms wel moeilijk om te merken. Maar goed, in Huize Heusden was ik op mijn plaats. Ik mocht daar ook echt mezelf zijn en dan functioneert een mens het beste, hè.

Hoe ervaarde je de rest van ’t Weyerke?
Iedereen is hier zo vriendelijk. Dat valt echt op. En niet alleen de mensen in de leefgroepen, he. Ook aan het onthaal bijvoorbeeld of bij de ondersteunende diensten. Wat ook mooi is dat is dat de mensen die in het administratief gebouw werken toch ook heel wat zorggebruikers kennen. Als ik bijvoorbeeld langskwam met Julie om de boekjes op te halen, dan zorgde iedereen mee voor een warm onthaal. Dat gaf op de een of andere manier wel zuurstof. Ook als ik bijvoorbeeld een tasje koffie aan het drinken was in het therapiecentrum met de zorggebruikers, dan kwamen er vaak mensen voorbij die dan vroegen aan hen (en aan mij) hoe het was. Er is hier veel hartelijkheid.
Je merkt dat de teams ook voor elkaar klaarstaan. Dat heb ik vooral gemerkt toen ik zelf op de noodknop moest duwen. De collega’s van een van de andere huizen stelden voor om even in te springen zodat ik zelf even weg kon om eventjes te bekomen. Voor mij was dat niet nodig maar het feit dat het voorgesteld werd betekende wel veel. In ’t Weyerke ben je echt niet alleen. Als jobstudent heb ik vaak mogen ervaren dat je op heel wat ondersteuning kan rekenen.

Ik kan me voorstellen dat het afscheid je zwaar viel als de vakantiejob zo goed was meegevallen?
Zeker! Ik heb toch wel een traantje gelaten op die laatste dag. Ik had zelf voor alle zorggebruikers een ‘rapportje’ gemaakt en daar waren ze zo blij mee. Het hangt op veel kamers nog altijd aan de muur. Ik heb ook nu nog contact met sommige mensen van het team en dat is leuk. En ja… nu gaan ze brownies verkopen en ga ik hen natuurlijk ook steunen, hè! Het is voor mij nog altijd een beetje ‘mijn’ huisje, ‘mijn’ team. Ik volg hen ook graag op Facebook en soms heb ik spijt dat ik er niet meer ben om samen dingen te beleven, zoals een tijdje geleden de kampdagen.  
Ik ben het team en de zorggebruikers heel dankbaar voor de kansen die ze mij gegeven hebben maar ook voor het feit dat ze nog altijd zo enthousiast zijn als ik eens op bezoek kom. Ik hoop dit jaar terug als jobstudent aan de slag te kunnen in Huize Heusden. De zorggebruikers en het team: ze zijn goud waard!