Tom, dit interview kwam er heel spontaan, hè. Kan je jezelf eens voorstellen en misschien ook vertellen waarom we samen rond de tafel zijn gaan zitten?

Tom: “Ik ben Tom Cleeren en ik ben sinds een aantal jaar de teamcoach van de bouwploeg. Dat is een titel die ik niet graag in de mond neem. Het feit dat ik soms een beetje ‘baas’ mag/moet zijn is iets wat niet echt bij mijn aard past want van nature ben ik iemand die probeert goed te doen voor iedereen. Maar dat gaat in deze positie jammer genoeg niet altijd, hè. Maar kom, we doen wat we moeten doen en het is zeker niet allemaal kommer en kwel, hoor. En vandaag al zeker niet want we waren we met de ploeg uitgenodigd door de teams van Zolder en Boekt om te komen ontbijten. Ondertussen wonen ze enkele maanden in de nieuwbouw en de uitnodiging kwam er om ons te bedanken voor het harde werk dat we geleverd hebben. Dat vond ik wel de moeite om te vertellen want het is mooi dat ze dat doen en het deed ons oprecht veel plezier. We vinden dat zeker niet vanzelfsprekend want we weten dat de werkdruk hoog is in de leefgroepen. Het feit dat ze hier tijd en energie in steken, dat geeft een fijn gevoel. Ook het feit dat we samen met de zorggebruikers konden ontbijten was top. Gezellig samen nog een broodje gaan halen en ondertussen wat babbelen met hen, dat maakte het extra gezellig. En ook los daarvan… er zijn misschien wel groepen die tijdens de verwenweek al eens zijn mogen komen genieten van het ontbijt en zij weten dan ook dat dit helemaal af is! Allemaal zo lekker! Echt top!”

Maar het is ook wel echt verdiend want er is hard gewerkt in de nieuwbouw, hè.

Tom: “Ja, dat wel. En ik ben trots op wat we hier hebben kunnen maken. De ruwbouw is uitgegeven aan een aannemer maar de binnenkant heeft de bouwploeg grotendeels zelf gedaan. Deze nieuwbouw is zo een groot verschil met waar de zorggebruikers van komen en het geeft zoveel voldoening om te weten dat ze nu elke dag kunnen wonen in zo’n prachtig gebouw. Ik vind het besef dat het niet overal zo is soms niet gemakkelijk want eigenlijk gun je dit aan alle zorggebruikers.”

Jullie zijn wel al bezig met de planning van de volgende bouw, hè?

Tom: “Ja, dat wel. Huize Eversel is al verhuisd want binnenkort gaat dat oude huisje tegen de grond. Het is mijn passie om dingen te bouwen en dat kunnen doen op een plaats waar het een meerwaarde is voor mensen met een beperking, dat is een mooie combinatie. Ik heb ook als leerkracht gewerkt in een gesloten jeugdinstelling maar op een bepaald moment haalde ik daar niet meer genoeg voldoening uit. In het werk dat ik nu doe ga ik ’s avonds naar huis met het gevoel dat ik iets zinvol gedaan heb. Het besef dat deze bouw waarschijnlijk nog heel mijn leven overeind zal staan draagt trouwens ook wel bij tot dat gevoel van trots, hè.”  

De bouw en de zorg, dat lijken soms twee totaal verschillende werelden. Is dat ook zo?

Tom: “Goh, eigenlijk vind ik dat het verschil minder groot is dan mensen soms denken. Ook wij gaan zo hard als we kunnen voor de zorggebruikers. En dat is ook nodig want soms is een oplossing zoals die aangereikt wordt door bijvoorbeeld een architect wel supermooi maar niet zo handig in de zorg. Het is dan aan ons om daar een midden in te zoeken en zoveel mogelijk te gaan voor datgene waar de zorggebruikers het meeste aan hebben. We krijgen heel wat erkenning voor wat we doen dus ik denk dat de mensen toch wel voelen dat we eigenlijk aan hetzelfde touw trekken. In de periode dat we bezig waren in de nieuwbouw werden we ook elke maand verwend. De ene keer door het team van Huize Boekt, de andere keer door dat van Huize Zolder. Dat moet natuurlijk niet maar het doet wel veel plezier. We kregen een grote sinterklaasmand en zijn ook eens spaghetti, frietjes en pannenkoeken mogen gaan eten. Er was ook altijd een lief kaartje bij.”

We kennen jou als een vriendelijke, vrolijke en positief ingestelde medewerker. Is er voor jou ook een andere kant aan deze job?

Tom: “Ja, tuurlijk. We zijn elke dag aan het racen tegen de klok. Vroeger was het misschien anders maar in deze tijd moeten we concurreren met de privé. Dat is een richting waar we een beetje ingeduwd worden en dat is voor sommige mensen niet gemakkelijk. Persoonlijk is dat voor mij een verhaal van de bluts met de buil maar ik kan niet voor anderen spreken. We doen ons uiterste best maar eigenlijk zijn we niet te vergelijken met de privé. Qua materiaal is er zeker een verschil. Maar ook qua mankracht. Als ze in de privé ’s morgens beginnen met 10 man, dan eindigen ze ’s avonds met diezelfde ploeg van 10 man. Hier kan het zijn dat je ’s morgens alleen start en dan in de loop van de dag met 3 staat en dan ’s avonds weer alleen. Het feit dat we eigenlijk niet te vergelijken zijn met de privé maar dat het toch gebeurt, weegt soms wel door. Maar ik denk soms: “Als we vanuit alle kanten realistisch blijven, komt het wel goed, zeker?” De mannen rijden ook nog met de bus en in dringende gevallen worden we soms ook weggeroepen op de bouw. Dat laatste is wel veel verminderd sinds de opsplitsing van de technische dienst.”

Hoe bedoel je?

Tom: “Ja, vroeger waren we één team, hè. Nu is de bouwploeg een apart team van 5 mensen. In de technische dienst zijn ze met 3 en dan is er nog 1 domeinbeheerder. Sinds die opsplitsing er is hebben we heel wat gewonnen aan efficiëntie. Maar ik begrijp wel dat er mensen zijn die zich soms afvragen waarom er nog zoveel bonnen open staan. Ze zien tijdens de middag een groot team aan tafel zitten in De Schaft en dan denken ze misschien: “Allee, seg. Kunnen die mannen da nu niet klaargespeeld krijgen?” Maar ja, eigenlijk is er een heel deel van ons nooit of bijna nooit bezig met de bonnen. Soms horen we wel frustraties maar als je dat dan uitlegt dan is er ook al snel veel begrip.”

Ik ga ervan uit dat je staat te popelen om aan het volgende bouwproject te beginnen?

Tom: “Absoluut! Nu staat ZAC4 op het programma maar we zijn ook al volle bak bezig met de voorbereidingen voor de volgende geschakelde woning. Het is nu de uitdaging om te leren van de vorige bouw en het nog beter te doen. We gaan bijvoorbeeld proberen om de communicatie nog beter te stroomlijnen. Ik ga graag zelf met de mensen aan tafel zitten zodat ik de info en de vragen uit eerste hand hoor. Het is nu de bedoeling om dat sowieso één keer per maand te doen met de teamcoaches van Huize Eversel en Huize Bolderberg. Ik kijk er naar uit want ik weet dat ik zo’n dingen wel kan managen. Het is fijn om die verantwoordelijkheid te kunnen nemen en dan te merken dat het werkt.”

Wat is voor jou het leukste stuk van de job?

Tom: “Ik haal zelf heel veel uit de fierheid die ik heb aan het einde van de rit. Dat doet eigenlijk het meeste plezier. Natuurlijk is het fijn dat we zo vaak schouderklopjes krijgen en dat we een grote dankbaarheid voelen. Ik geniet ook van het feit dat je iedereen kent als je over het terrein loopt. Het contact met de zorggebruikers maakt de dag vaak helemaal goed. Als het zo eens effe tegenzit en je komt dan bijvoorbeeld de mannen van De Spijker tegen… tja, dan kan je je echt niet slecht blijven voelen. Dat is zo plezant. Ze zwaaien en zeggen goeiendag en dat is altijd zo warm en gemeend. Ik denk heel vaak: daar doe ik het allemaal voor.”